Επειδή 11/9 δεν είναι μόνο οι δίδυμοι πύργοι....

Επειδή 11/9 δεν είναι μόνο οι δίδυμοι πύργοι....

«Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία. Ζήτω η Χιλή! Ζήτω οι άνθρωποι! Ζήτω οι εργαζόμενοι!

Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μου, και είμαι βέβαιος ότι η θυσία μου δεν θα είναι μάταια, είμαι βέβαιος ότι, τουλάχιστον, θα είναι ένα μάθημα ηθικής που θα τιμωρήσει το κακούργημα, δειλία και προδοσία».

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Σαλβατόρ Αλιέντε (Salvador Allende Gossens), του εμβληματικού ηγέτη της Unidad Poplular και λαοφιλούς ηγέτη της Χιλής. Λίγο αργότερα θα έπεφτε νεκρός από τα πυρά των φασιστών πραξικοπηματιών.
Αυτό που ακολούθησε για τον λαό της Χιλής, τόσο σε επίπεδο βασανισμών και εκτελέσεων των οπαδών του Αλιέντε, όσο και σε οικονομικό επίπεδο με τα πειράματα δογματικού νεοφιλελευθερισμού από τα παιδιά της σχολής του Σικάγο, ήταν ένας φρικτός εφιάλτης, που έληξε πολλά χρόνια αργότερα. Η χούντα του Αουγκούστο Πινοσέτ, είναι από τις πιο απάνθρωπες που έχει γνωρίσει ο πλανήτης.

Η ιστορική εμπειρία από την περίοδο '70-'73 με την διακυβέρνηση Αλιέντε και το διάστημα '73-'90 στο οποίο το στυγνό δικτατορικό καθεστώς άλωσε τα πάντα στην Χιλή, επιβεβαιώνει απλές πολιτικές αλήθειες.

Α. Ο Αλιέντε, το μόνο που θέλησε ήταν το καλό του λαού του. Έτσι προέβη σε εθνικοποιήσεις οι οποίες φυσικά ήταν αντίθετες στα συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλά και ενός κομματιού του διεθνούς κεφαλαίου και αυτό δεν ήταν κάτι το οποίο θα μπορούσε εύκολα να ξεπεραστεί. Η Λατινική Αμερική, ήταν πάντα η νότια αυλή των ΗΠΑ, και δεν γινόταν μα ανεχτεί μια δεύτερη Κούβα.

Β. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολούθησε, με σχεδιασμό Μίλτον Φρίντμαν (επισήμως), δείχνει λίγο πολύ αυτό που βιώνει σήμερα και η δική μας χώρα. Το αληθινό πρόσωπο της “Δημοκρατικής’’ Ευρωατλαντικής αυτοκρατορίας, που ο μόνος λόγος ύπαρξης είναι η απόλυτη επιβεβαίωση του δόγματος Θάτσερ: Δεν υπάρχουν κοινωνίες (άρα και ενεργοί πολίτες που διεκδικούν), παρά μόνο άτομα (ιδιώτες αποκλεισμένοι και πειθήνιοι).

Γ. Η ανάγκη συσπείρωσης απέναντι στην αναμενόμενη επέλαση, αυτής της αδηφάγας και αχόρταγης ομάδας που τα θέλει όλα, είναι και ορατή και σαφής. Ο αγώνας θα δοθεί τελικά, με άλλους όρους και ποιοτικά χαρακτηριστικά, σε κάθε κοινωνία που βρίσκεται ανοχύρωτη απέναντι σε αυτή την επέλαση. Όπως και στην Χιλή έτσι και στην Ελλάδα οι ομοιότητες είναι μεγάλες. Και εκεί όπως και εδώ, την κερκόπορτα άνοιξε η άρχουσα προδοτική τάξη και τα πολιτικά εξαπτέρυγα της παγκοσμιοποίησης. Κι εκεί και εδώ εφαρμόστηκε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που η Ναόμι Κλάϊν περιγράφει ως Σοκ και Δέος.

Και πάνω από όλα ένα αυταπόδεικτο πολιτικό συμπέρασμα : φυσικά και μόνο ένα μέτωπο που θα υπερκεράσει ιδεολογικές διαφορές, θα έχει πιθανότητες να νικήσει. Μόνο που το φαινόμενο Αλιέντε, δείχνει ότι δεν είναι η ιδεολογία που δρα αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι. Ο Σαλβατόρ Αλιέντε, έμεινε πιστός μέχρι το τέλος στα πολιτικά του πιστεύω και πέθανε ως μάρτυρας για το καλό του λαού του (σε απόλυτη αντίθεση με το παράδειγμα του εγχώριου ‘’ψευδεπίγραφου’’ αριστερού ηγέτη), αυτού που υπηρέτησε. Γιατί όπως και να ονομάζεται μια πολιτική ιδεολογία, που βάζει τον λαό και τα συμφέροντά του, στην πράξη πάνω από όλα (και όχι αυτά μιας θλιβερής δοσιλογικής κάστας), είναι καλή ιδεολογία. Όταν οι ιδεολογίες, μπορούν να παραμεριστούν και να εξυπηρετήσουν το γενικό καλό, είναι ώριμες ιδεολογίες. Το μόνο κομμάτι που δεν έχει ιδεολογία, είναι αυτό που κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου και δεν του φτάνει.

Και η καλύτερη ιδεολογία είναι αυτή που εφαρμόζει στην πράξη, τον σεβασμό στην μέγιστη αξία, αυτή της λευτεριάς.

Κάθε φυλακή στη Χιλή
Θυμάται τις κραυγές των βασανισμένων
Εσύ θυμήσου τον Αλιέντε
και τις ημέρες πριν έρθει ο στρατός.

(Στίχοι του δολοφονημένου από την χούντα Χιλιανού ποιητή Βίκτωρ Χάρα).

Περικλής